De overblijfselen van een vroege prehistorische en protohistorische nederzetting zijn gevonden in Orange, op de heuvel die in die verre millennia een uitgestrekte moerassige vlakte, begrensd door rivieren en de Rhône, domineerde. Een vergoddelijkte bron gaf zijn naam "Arausio" aan de site, die later "Orange" zou worden. Tijdens de Tweede Punische Oorlog in 218 stak Hannibal de Rhône over bij Arausio met zijn troepen en zijn beroemde olifanten.
Toen de Massaliotes, de stichters van Marseille, een beroep deden op hun vrienden en bondgenoten de Romeinen om hen te beschermen tegen de invallen van de Liguriërs, was het lot van de Provence en Orange bepaald. Van bondgenoten werden de Latijnen indringers en vestigden zich in onze regio. De Cimbres en Teutonen hielden hen tegen op 6 oktober 105 voor Christus. De nederlaag bij Arausio werd gewroken door Marius in 102 voor Christus.
Na de verovering van Gallië door Caesar (58 v.Chr. - 50 v.Chr.) koos Rome, dat zijn dappere legionairs wilde belonen, een aantal residentiële steden voor hen. Arausio werd een militaire kolonie rond 35 voor Christus.
De stichting van Arausio door veteranen van het Tweede Gallische Legioen dateert uit 40-30 voor Christus.
De nieuwkomers bouwden een kleine hoofdstad en een tempel op de heuvel en legden aan de voet ervan een stad aan volgens de typische indeling van Romeinse steden. Twee hoofdassen, de Cardo (noord-zuid) en de Decumanus (west-oost), vormden een uitgestrekt raster van straten, huizen, wallen, gebedshuizen en prestigieuze monumenten. De baden en arena's zijn nu verdwenen, net als de stadsmuren. Maar de boog, het theater en de grote tempel getuigen nog steeds van de Latijnse grandeur, de toeristische impact en het belang van de Gallo-Romeinse stad Arausio.
De overheersing van Rome nam geleidelijk af. Het christendom ontwikkelde zich snel in de Provence en aan het einde van de 4e eeuw werd in Orange het eerste bisdom opgericht. De kathedraal werd een eeuw later gebouwd. Verschillende invasies verwoestten de stad en in 509 werden alle inwoners gedeporteerd, zij het voor korte tijd.
In de 8e eeuw werd een graaf van Toulouse, een dappere krijger, Guillaume au court nez, die vroom zijn leven beëindigde in St-Guilhem-le-Désert, dankzij de legende en de auteurs van chansons de geste (11e eeuw) meer dan dankzij de geschiedenis, de veroveraar en graaf van Oranje. Ter nagedachtenis aan zijn heldendaden en roem heeft het stadswapen zijn korte neus veranderd in een kornet (hoorntje) en op drie sinaasappels geplaatst.
Orange County kwam in handen van de familie Raimbaud uit Nice. Een van hen, Raimbaud II, ging in 1096 op kruistocht, waar hij grote faam verwierf. Na de graafschappen Montpellier en Les Baux werd Orange rond 1178 een prinsdom.
In de 14e eeuw werd de universiteit geopend, die pas in 1791 haar deuren sloot. Onder de Heren van Chalon (1393-1530) kende Oranje een periode van relatieve rust, ondanks epidemieën.
Onder de Nassause familie (1539-1702) kreeg Oranje een speciale betekenis dankzij de persoonlijkheid en leidende rol in Europa van Willem de Zwijger (1533-1584) en zijn opvolgers. Maar het was ook het bloedige tijdperk van de Godsdienstoorlogen. Oranje, een bolwerk van de gereformeerde religie, werd verschillende keren in brand gestoken, vooral in 1562.
De Nassau's waren grote bouwers. Het fort dat ze op de heuvel bouwden was werkelijk prestigieus en overweldigend. Het politieke en religieuze verzet van de prinsen vormde ook een echte uitdaging voor het koninklijke gezag. Lodewijk XIV, in gevecht met Willem III van Nassau, bezocht Oranje Kasteel in 1660 en beval onmiddellijk de vernietiging ervan.
Alle vestingwerken en wallen werden ook vernietigd. Alleen de grote muur van het theater viel in zijn ogen in de smaak: "De mooiste muur in mijn koninkrijk", zei hij naar verluidt. De schoonzoon van Madame de Sévigny, de graaf van Grignan, was verantwoordelijk voor de verwoesting van het fort na een korte belegering in 1673.
Met de Vrede van Utrecht in 1713 werd Oranje definitief Frans en werd alleen de titel Oranje doorgegeven aan de Nassau-familie, die momenteel over Nederland regeert.
Na de Nassaus kregen de Conti's de taak om het Prinsdom te beheren en te zuiveren. Grote aantallen Joden en protestanten moesten vluchten naar Pruisen en Genève. Tot overmaat van ramp richtte de pest een ravage aan, vooral tussen 1720 en 1722.
Dit beeld is het werk van de Oranje kunstenaar Daniel Dulocle. Hij weegt 2255 kg, draagt een maliënkolder en een brede mantel en draagt de kroon van de graaf. In zijn rechterhand houdt hij een kornet en in zijn linker een zwaard dat nu verdwenen is. Het werd in 1846 geïnstalleerd op de Place de l'Hôtel de Ville (Place Clémenceau) en in 1960 verplaatst naar de heuvel van St Eutrope. Het standbeeld van Raimbaud II, graaf van Oranje, werd in september 1997 verplaatst naar de Place de la République.
Bij decreet van 29 mei 1731 werd het prinsdom Orange voor de tweede keer bij de Dauphiné gevoegd, daarna bij de Bouches-du-Rhône en later, op 20 augustus 1793, bij de Vaucluse.
De revolutionaire onrust spaarde de stad niet en religieuze centra werden geplunderd. Verdachten werden in de gevangenis van het Romeinse theater gepropt. Het waren er 332, waaronder 37 nonnen uit Bollène, Avignon en Caderousse. Ze werden naar het schavot gesleept en geguillotineerd op wat nu het Cours Aristide Briand is.
Toen Napoleon in de nacht van 25 april 1814 in zijn salonwagen door Orange reed, op weg naar Elba, kwam er een nieuwsgierige menigte kijken hoe hij sliep.
Orange, een stad van ambachtslieden en wijnbouwers, volgde het lot van de natie zonder noemenswaardige incidenten en was zeer gehecht aan de republikeinse instellingen. Het juichte de bouw van de eerste brug over de Rhône in 1844 toe, zag Dumas, Gautier en Mérimée, die belast was met het opstellen van een inventaris van zijn historische monumenten, en juichte achtereenvolgens Napoleon III, keizerin Eugénie en de vorsten van Nederland toe.
Wijnbouw, zijderupsenteelt, bezembinderij, schoenmakerij, pastafabricage en keramiek waren de belangrijkste activiteiten in de 19e eeuw, samen met maalderij, weverij en suikerproductie. De komst van de spoorweg in 1851 gaf het gebied een nieuwe commerciële en technische impuls.
In 1869 werden de Chorégies opgericht, die meteen een groot succes werden, terwijl aan het begin van de 20e eeuw nieuwe straten werden geopend, zoals République.
Het leger kwam, gevolgd door het legioen. In 1937 werd Caritat een belangrijke luchtmachtbasis. In driekwart eeuw is de bevolking van Orange gegroeid van 10.000 naar 30.000 inwoners. Vandaag de dag verrijzen er nieuwe wijken aan de rand van de stad en hebben moderne industrieën zich gevestigd in de industriezone. Schoolgroepen, traditionele en middelbare beroepsscholen, hogescholen, het Paleis van Prinsen, een dorpshuis, zwembaden, sportzalen, stedelijke verbeteringen en verfraaiingen, waaronder een voetgangerszone in het hart van de stad, getuigen allemaal van de vitaliteit van de stad.
Aan het begin van de 20e eeuw werden nieuwe straten aangelegd, zoals République. Het leger kwam er wonen, gevolgd door het legioen. In 1937 werd Caritat een belangrijke luchtmachtbasis. In driekwart eeuw groeide de bevolking van Orange van 10.000 naar 30.000 inwoners. Vandaag de dag verrijzen er nieuwe wijken aan de rand van de stad en hebben moderne industrieën zich gevestigd in het industriegebied. Schoolgroepen, traditionele en middelbare beroepsscholen, hogescholen, het Paleis van Prinsen, een dorpshuis, zwembaden, sportzalen, stedelijke verbeteringen en verfraaiingen, waaronder een voetgangerszone in het hart van de stad, getuigen allemaal van de vitaliteit van de stad.
Orange is een toeristische halte aan de poort van de Provence, in het hart van de Côtes du Rhône wijnen, te midden van een rijk landschap. Orange is ook een knooppunt van grote regionale ontwikkelingen op het kruispunt van de Autoroute du Soleil en de Languedocienne. Het internationale prestige van de Chorégies maakt het tot een van de belangrijkste operagebouwen ter wereld en tijdens het zomerseizoen is het een elegante ontmoetingsplaats voor artiesten en muziekliefhebbers uit de hele wereld.
Azuur, een oranje tak met bladeren Vert, vruchtdragend van drie sinaasappels Or; op een hoofd Or, een huchet Azuur gebogen, beguild, gevlochten en gebonden Gules, het paviljoen naar het sinister.
De tekst achter dit motto komt uit een brief, een "verontschuldiging" aan Filips II, koning van Spanje, die in 1550 25.000 écus en veredeling beloofde in ruil voor de executie van Willem van Oranje:
« 𝑃𝑙𝑢𝑡 𝑎̀ 𝐷𝑖𝑒𝑢, 𝑚𝑒𝑠𝑠𝑖𝑒𝑢𝑟𝑠, 𝑜𝑢 𝑞𝑢𝑒 𝑚𝑜𝑛 𝑒𝑥𝑖𝑙 𝑝𝑒𝑟𝑝𝑒́𝑡𝑢𝑒𝑙, 𝑜𝑢 𝑚𝑒̂𝑚𝑒 𝑚𝑎 𝑚𝑜𝑟𝑡 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑝𝑢̂𝑡 𝑎𝑝𝑝𝑜𝑟𝑡𝑒𝑟 𝑢𝑛𝑒 𝑣𝑟𝑎𝑖𝑒 𝑑𝑒́𝑙𝑖𝑣𝑟𝑎𝑛𝑐𝑒 𝑑𝑒 𝑡𝑎𝑛𝑡 𝑑𝑒 𝑚𝑎𝑢𝑥 𝑒𝑡 𝑑𝑒 𝑐𝑎𝑙𝑎𝑚𝑖𝑡𝑒́𝑠 𝑞𝑢𝑒 𝑙𝑒𝑠 𝐸𝑠𝑝𝑎𝑔𝑛𝑜𝑙𝑠 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑎𝑝𝑝𝑟𝑒̂𝑡𝑒𝑛𝑡. 𝑂 𝑞𝑢𝑒 𝑐𝑒 𝑏𝑎𝑛𝑛𝑖𝑠𝑠𝑒𝑚𝑒𝑛𝑡 𝑚𝑒 𝑠𝑒𝑟𝑎𝑖𝑡 𝑑𝑜𝑢𝑥, 𝑞𝑢𝑒 𝑐𝑒𝑡𝑡𝑒 𝑚𝑜𝑟𝑡 𝑚𝑒 𝑠𝑒𝑟𝑎𝑖𝑡 𝑎𝑔𝑟𝑒́𝑎𝑏𝑙𝑒 ! 𝐶𝑎𝑟 𝑝𝑜𝑢𝑟𝑞𝑢𝑜𝑖 𝑎𝑖-𝑗𝑒 𝑒𝑥𝑝𝑜𝑠𝑒́ 𝑡𝑜𝑢𝑠 𝑚𝑒𝑠 𝑏𝑖𝑒𝑛𝑠 ? 𝐸𝑠𝑡-𝑐𝑒 𝑝𝑜𝑢𝑟 𝑚'𝑒𝑛𝑟𝑖𝑐ℎ𝑖𝑟 ? 𝑃𝑜𝑢𝑟𝑞𝑢𝑜𝑖 𝑎𝑖-𝑝𝑒𝑟𝑑𝑢 𝑚𝑒𝑠 𝑝𝑟𝑜𝑝𝑟𝑒𝑠 𝑓𝑟𝑒̀𝑟𝑒𝑠 𝑞𝑢𝑒 𝑗'𝑎𝑖𝑚𝑎𝑖𝑠 𝑝𝑙𝑢𝑠 𝑞𝑢𝑒 𝑙𝑎 𝑣𝑖𝑒 ? 𝑃𝑜𝑢𝑟𝑞𝑢𝑜𝑖 𝑎𝑖-𝑗𝑒 𝑙𝑎𝑖𝑠𝑠𝑒́ 𝑚𝑜𝑛 𝑓𝑖𝑙𝑠 𝑠𝑖 𝑙𝑜𝑛𝑔𝑡𝑒𝑚𝑝𝑠 𝑝𝑟𝑖𝑠𝑜𝑛𝑛𝑖𝑒𝑟, 𝑚𝑜𝑛 𝑓𝑖𝑙𝑠, 𝑑𝑖𝑠-𝑗𝑒, 𝑞𝑢𝑒 𝑗𝑒 𝑑𝑜𝑖𝑠 𝑡𝑎𝑛𝑡 𝑑𝑒́𝑠𝑖𝑟𝑒𝑟, 𝑠𝑖 𝑗𝑒 𝑠𝑢𝑖𝑠 𝑝𝑒̀𝑟𝑒 ! 𝑀'𝑒𝑛 𝑝𝑜𝑢𝑣𝑒𝑧-𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑑𝑜𝑛𝑛𝑒𝑟 𝑢𝑛 𝑎𝑢𝑡𝑟𝑒 𝑜𝑢 𝑚𝑒 𝑙𝑒 𝑝𝑜𝑢𝑣𝑒𝑧-𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑟𝑒𝑠𝑡𝑖𝑡𝑢𝑒𝑟 ! 𝑃𝑜𝑢𝑟𝑞𝑢𝑜𝑖 𝑎𝑖-𝑗𝑒 𝑚𝑖𝑠 𝑚𝑎 𝑣𝑖𝑒 𝑠𝑖 𝑠𝑜𝑢𝑣𝑒𝑛𝑡 𝑒𝑛 𝑑𝑎𝑛𝑔𝑒𝑟 ! 𝑄𝑢𝑒𝑙 𝑝𝑟𝑖𝑥, 𝑞𝑢𝑒𝑙 𝑙𝑜𝑦𝑒𝑟 𝑝𝑢𝑖𝑠-𝑗𝑒 𝑎𝑡𝑡𝑒𝑛𝑑𝑟𝑒 𝑑𝑒 𝑚𝑒𝑠 𝑙𝑜𝑛𝑔𝑠 𝑡𝑟𝑎𝑣𝑎𝑢𝑥 𝑞𝑢𝑖 𝑠𝑜𝑛𝑡 𝑝𝑎𝑟𝑣𝑒𝑛𝑢𝑠 𝑝𝑜𝑢𝑟 𝑣𝑜𝑡𝑟𝑒 𝑠𝑒𝑟𝑣𝑖𝑐𝑒 𝑗𝑢𝑠𝑞𝑢'𝑎̀ 𝑙𝑎 𝑣𝑖𝑒𝑖𝑙𝑙𝑒𝑠𝑠𝑒 𝑒𝑡 𝑙𝑎 𝑟𝑢𝑖𝑛𝑒 𝑑𝑒 𝑡𝑜𝑢𝑠 𝑚𝑒𝑠 𝑏𝑖𝑒𝑛𝑠, 𝑠𝑖𝑛𝑜𝑛 𝑑𝑒 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑎𝑐𝑞𝑢𝑒́𝑟𝑖𝑟 𝑒𝑡 𝑎𝑐ℎ𝑒𝑡𝑒𝑟, 𝑠'𝑖𝑙 𝑒𝑛 𝑒𝑠𝑡 𝑏𝑒𝑠𝑜𝑖𝑛, 𝑎𝑢 𝑝𝑟𝑖𝑥 𝑑𝑒 𝑚𝑜𝑛 𝑠𝑎𝑛𝑔 𝑢𝑛𝑒 𝑙𝑖𝑏𝑒𝑟𝑡𝑒́ ! 𝑆𝑖 𝑑𝑜𝑛𝑐 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑗𝑢𝑔𝑒𝑧, 𝑚𝑒𝑠𝑠𝑖𝑒𝑢𝑟𝑠, 𝑜𝑢 𝑞𝑢𝑒 𝑚𝑜𝑛 𝑎𝑏𝑠𝑒𝑛𝑐𝑒, 𝑜𝑢 𝑞𝑢𝑒 𝑚𝑎 𝑚𝑜𝑟𝑡 𝑚𝑒̂𝑚𝑒 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑝𝑒𝑢𝑡 𝑠𝑒𝑟𝑣𝑖𝑟, 𝑚𝑒 𝑣𝑜𝑖𝑙𝑎̀ 𝑝𝑟𝑒̂𝑡 𝑎̀ 𝑜𝑏𝑒́𝑖𝑟 : 𝑐𝑜𝑚𝑚𝑎𝑛𝑑𝑒𝑧, 𝑒𝑛𝑣𝑜𝑦𝑒𝑧-𝑚𝑜𝑖 𝑗𝑢𝑠𝑞𝑢𝑒𝑠 𝑎𝑢𝑥 𝑓𝑖𝑛𝑠 𝑑𝑒 𝑙𝑎 𝑡𝑒𝑟𝑟𝑒, 𝑗'𝑜𝑏𝑒́𝑖𝑟𝑎𝑖. 𝑉𝑜𝑖𝑙𝑎̀ 𝑚𝑎 𝑡𝑒̂𝑡𝑒 𝑠𝑢𝑟 𝑙𝑎𝑞𝑢𝑒𝑙𝑙𝑒 𝑛𝑢𝑙 𝑝𝑟𝑖𝑛𝑐𝑒 𝑛𝑖 𝑚𝑜𝑛𝑎𝑟𝑞𝑢𝑒 𝑛'𝑎 𝑝𝑢𝑖𝑠𝑠𝑎𝑛𝑐𝑒 𝑞𝑢𝑒 𝑣𝑜𝑢𝑠 : 𝑑𝑖𝑠𝑝𝑜𝑠𝑒𝑧-𝑒𝑛 𝑝𝑜𝑢𝑟 𝑣𝑜𝑡𝑟𝑒 𝑏𝑖𝑒𝑛, 𝑠𝑎𝑙𝑢𝑡 𝑒𝑡 𝑐𝑜𝑛𝑠𝑒𝑟𝑣𝑎𝑡𝑖𝑜𝑛 𝑑𝑒 𝑣𝑜𝑡𝑟𝑒 𝑅𝑒́𝑝𝑢𝑏𝑙𝑖𝑞𝑢𝑒 ... 𝑆𝑖 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑗𝑢𝑔𝑒𝑧 𝑞𝑢𝑒 𝑚𝑎 𝑣𝑖𝑒 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑝𝑒𝑢𝑡 𝑒𝑛𝑐𝑜𝑟𝑒 𝑠𝑒𝑟𝑣𝑖𝑟, 𝑞𝑢𝑒 𝑗'𝑎𝑖𝑒 𝑞𝑢𝑒𝑙𝑞𝑢𝑒 𝑠𝑢𝑓𝑓𝑖𝑠𝑎𝑛𝑐𝑒 𝑝𝑜𝑢𝑟 𝑐𝑜𝑛𝑠𝑒𝑖𝑙𝑙𝑒𝑟... 𝑎𝑙𝑙𝑜𝑛𝑠 𝑒𝑛𝑠𝑒𝑚𝑏𝑙𝑒 𝑑𝑒 𝑚𝑒̂𝑚𝑒 𝑐œ𝑢𝑟 𝑒𝑡 𝑣𝑜𝑙𝑜𝑛𝑡𝑒́, 𝑒𝑚𝑏𝑟𝑎𝑠𝑠𝑜𝑛𝑠 𝑒𝑛𝑠𝑒𝑚𝑏𝑙𝑒 𝑙𝑎 𝑑𝑒́𝑓𝑒𝑛𝑠𝑒 𝑑𝑒 𝑐𝑒 𝑏𝑜𝑛 𝑝𝑒𝑢𝑝𝑙𝑒 ... 𝑒𝑡 𝑐𝑒 𝑞𝑢𝑖 𝑠𝑒𝑟𝑎 𝑝𝑎𝑟 𝑣𝑜𝑢𝑠 𝑟𝑒́𝑠𝑜𝑙𝑢, 𝑝𝑜𝑢𝑟 𝑙𝑒 𝑏𝑖𝑒𝑛 𝑒𝑡 𝑐𝑜𝑛𝑠𝑒𝑟𝑣𝑎𝑡𝑖𝑜𝑛 𝑑𝑒 𝑣𝑜𝑢𝑠, 𝑣𝑜𝑠 𝑓𝑒𝑚𝑚𝑒𝑠 𝑒𝑡 𝑒𝑛𝑓𝑎𝑛𝑡𝑠, 𝑡𝑜𝑢𝑡𝑒𝑠 𝑐ℎ𝑜𝑠𝑒𝑠 𝑠𝑎𝑖𝑛𝑡𝑒𝑠 𝑒𝑡 𝑠𝑎𝑐𝑟𝑒́𝑒𝑠, 𝑗𝑒 𝑙𝑒 𝑚𝑎𝑖𝑛𝑡𝑖𝑒𝑛𝑑𝑟𝑎𝑖 ».
"Azuur, op een oranje tak met bladeren Vert, drie sinaasappels Or, op een hoofd Or een hoorn Azuur virolled en gebonden Gules.
Dit sprekende wapenschild heeft in het hoofd het essentiële kornetmeubel dat de prinsen van het Huis Les Baux sinds het laatste kwart van de 12e eeuw gebruiken. De kornet is de vervorming van de "korte neus" van Willem uit de chansons de geste.
Het schild wordt meestal vergezeld door een eikentak aan dexter en een olijftak aan de sinister.
"Lange tijd bestond het Oranje-wapen uit een eenvoudige hoorn. Dit verscheen rond 1184 op het schild van prins Guillaume des Baux. Het zou ontleend zijn aan het wapen van Willem met de kornet*. Vanaf de 16e eeuw werd het wapen meer onderscheidend door de toevoeging van drie sinaasappels. Ze zijn afgeleid van de transformatie van de oorspronkelijke naam van de stad: Araisio, Arausio, Aurasio, Aurensis, Aurengis, Orengis, Orenges, Orenge en uiteindelijk Orange. Het oudste document met het wapen van Orange is de University Mace uit 1583.
